streets

το μυαλό μου τρέχει συνέχεια σε δρόμους
που εσύ χάραξες,
δεν υπάρχουν πινακίδες για να ξέρω έστω στο περίπου
που πηγαίνω
δεν έχουν σκιά για ν' απαγκιάσω και να ξεκουραστώ...
τελειώνουν κάπου αυτοί οι δρόμοι και
τι υπάρχει στο
τέλος της διαδρομής;
ένα μέρος απάνεμο ή ο γκρεμός που θα
σου τσακίσει
και το πιο μικρό κοκαλάκι
όταν πέσεις στην αγκαλιά του;
και συνεχίζω να τους διαβαίνω...
ίσως κάποιες φορές να βλέπω δέντρα
δέντρα δεξιά κι αριστερά με μεγάλα φύλλα και παχύ ίσκιο
που χάνονται μόλις ο ήλιος μου
τυφλώσει και πάλι τα μάτια...
για να ξεγελάω τον εαυτό μου...
έτσι για να ξέρεις, τις λατρεύω αυτές τις
διαδρομές.
σχεδόν όσο...

oka gets ya high